Wagakkiband to jeden z tych zespołów, które bardzo mocno zrosły się ze społecznością swoich fanów i pełnymi garściami czerpią z dobrodziejstw Internetu. Cóż, wystarczy stwierdzić, że na swojej oficjalnej stronie chwalą się liczbą odsłon singlowych utworów na Youtube. Abstrahując zupełnie od wartościowania takiego podejścia do tworzenia muzyki, przyznać trzeba Japończykom, że jest to podejście skuteczne. Świadczy o tym sukces drugiego albumu grupy, "Yasou Emaki".
Stylistycznie Wagakkiband osadzony jest w folk rocku i folk metalu, łącząc (często ciężką) muzykę gitarową z tradycyjnymi rytmami azjatyckimi, a zwłaszcza ludowymi klimatami Japonii. W skład instrumentarium grupy wchodzą koto (rodzaj cytry), shakuhachi (bambusowy flet prosty), shamisen (a dokładnie tsugaru-jamisen, instrument szarpany), taiko (bęben) oraz tradycyjny rockowy zestaw - gitara, bas i perkusja. Większość członków zespołu posiada wykształcenie z zakresu muzyki ludowej, co widać w perfekcyjnie dobranych nastrojach i partiach tradycyjnych instrumentów.
Choć klasycznie folkmetalowy pazur Wagakkiband pokazuje w "Shoromadara" i "Hagane", większość znajdujących się na płycie kompozycji to albo folk rock ("Ikusa", "Hoshi Tsuki Yo", "Hanabi", "Akatsuki No Ito", "Nadeshiko Zakura", "Senbonzakura"), albo pop z elementami muzyki ludowej ("Tsuioku", "Kyosyu no Sora"). Na szczęście na, w gruncie rzeczy, jednostajnym albumie, pojawiają się perełki - przywodzące na myśl folk celtycki "Perfect Blue", przejmujące "Furin No Utautai" i zaskakujące "Chikyu Saigo No Kokuhaku Wo".
Japonia ma bogatą tradycję metalową (z naciskiem na heavy metal oraz jego mroczniejsze odmiany - trash, black i death) oraz folkową (wystarczy spojrzeć na liczbę instrumentów w niej wykorzystywanych). Dziwić przeto może fakt, że tak mało jest zespołów łączących oba te światy. Wagakkiband to przykład spokojniejszego ujęcia tematu, które może przekonać osoby niekoniecznie gustujące w brutalnej stylistyce.
Stylistycznie Wagakkiband osadzony jest w folk rocku i folk metalu, łącząc (często ciężką) muzykę gitarową z tradycyjnymi rytmami azjatyckimi, a zwłaszcza ludowymi klimatami Japonii. W skład instrumentarium grupy wchodzą koto (rodzaj cytry), shakuhachi (bambusowy flet prosty), shamisen (a dokładnie tsugaru-jamisen, instrument szarpany), taiko (bęben) oraz tradycyjny rockowy zestaw - gitara, bas i perkusja. Większość członków zespołu posiada wykształcenie z zakresu muzyki ludowej, co widać w perfekcyjnie dobranych nastrojach i partiach tradycyjnych instrumentów.
Choć klasycznie folkmetalowy pazur Wagakkiband pokazuje w "Shoromadara" i "Hagane", większość znajdujących się na płycie kompozycji to albo folk rock ("Ikusa", "Hoshi Tsuki Yo", "Hanabi", "Akatsuki No Ito", "Nadeshiko Zakura", "Senbonzakura"), albo pop z elementami muzyki ludowej ("Tsuioku", "Kyosyu no Sora"). Na szczęście na, w gruncie rzeczy, jednostajnym albumie, pojawiają się perełki - przywodzące na myśl folk celtycki "Perfect Blue", przejmujące "Furin No Utautai" i zaskakujące "Chikyu Saigo No Kokuhaku Wo".
Japonia ma bogatą tradycję metalową (z naciskiem na heavy metal oraz jego mroczniejsze odmiany - trash, black i death) oraz folkową (wystarczy spojrzeć na liczbę instrumentów w niej wykorzystywanych). Dziwić przeto może fakt, że tak mało jest zespołów łączących oba te światy. Wagakkiband to przykład spokojniejszego ujęcia tematu, które może przekonać osoby niekoniecznie gustujące w brutalnej stylistyce.
Spis utworów:
- Ikusa
- Hoshi Tsuki Yo
- Perfect Blue
- Tsuioku
- Hagane
- Furin No Utautai
- Hanabi
- Kyosyu No Sora
- Akatsuki No Ito
- Shoromadara
- Nadeshiko Zakura
- Hangeki No Yaiba
- Senbonzakura
- Hanafurumai
- Chikyu Saigo No Kokuhaku Wo
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz