Grunge to jeden z ostatnich tak spójnych stylistycznie nurtów w popkulturze, który zawładnął wyobraźnią całego świata. Charakterystyczny ubiór, poglądy, styl bycia, wreszcie muzyka - wszystko to na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych fascynowało nie tylko socjologów. Koszule w kratę, wytarte jeansy, trampki i pesymistyczne widoki na przyszłość. Taki był grunge, który częściowo zadomowił się także w Kraju Kwitnącej Wiśni.
Jedną z najbardziej znanych postaci japońskiej sceny grunge'owej (spóźnioną co najmniej o dekadę) jest popularna również na Zachodzie Aya. Choć z czasem jej styl odchodził od stricte depresyjnych nastrojów, ostatni w dorobku longplay artystki (do dzisiaj jest aktywna zawodowo) ciągle posiada odpowiedni ciężar gatunkowy. "Baghdad Sky" to zbiór niebanalnych kompozycji budowanych na szalonych riffach i zadziornym śpiewie Japonki, absolutnie z pierwszej grunge'owej półki.
Otwierający album "Blue Butterfly" to kwintesencja stylu Ayi. Falujące partie gitar, wolne perkusyjne uderzenia, charakterystyczna harmonia wokalu - prawdziwy, niefarbowany grunge. W podobnym klimacie utrzymane jest jeszcze "Rojou no Kage". Niewątpliwie największa perła na płycie to "1999", które brzmi jak numer Rage Against the Machine. Warto zwrócić jeszcze uwagę na energiczne, koncertowe szlagiery - "Miss Rock & Roll", "Ame ni Utae ba", "Betty" i "Dead End". Aya nie radzi sobie niestety z balladami, czego przykładem są nudnawe "We." i tytułowe "Bahhdad Sky".
Choć wydana w XXI wieku, płyta posiada ten oldschoolowy posmak, którym do dzisiaj emanują albumy Peal Jam, Soundgarden czy Mother Love Bone. Zgoda, to absolutnie nie ten poziom, ale niesprawiedliwie jest przecież porównywać założycieli grunge'u z ich naśladowcami z drugiego końca świata. Aya na trzech wydanych przez siebie albumach wykonała kawał solidnej roboty - mam nadzieję, że "Baghdad Sky" nie jest zwieńczeniem jej muzycznej kariery.
Jedną z najbardziej znanych postaci japońskiej sceny grunge'owej (spóźnioną co najmniej o dekadę) jest popularna również na Zachodzie Aya. Choć z czasem jej styl odchodził od stricte depresyjnych nastrojów, ostatni w dorobku longplay artystki (do dzisiaj jest aktywna zawodowo) ciągle posiada odpowiedni ciężar gatunkowy. "Baghdad Sky" to zbiór niebanalnych kompozycji budowanych na szalonych riffach i zadziornym śpiewie Japonki, absolutnie z pierwszej grunge'owej półki.
Otwierający album "Blue Butterfly" to kwintesencja stylu Ayi. Falujące partie gitar, wolne perkusyjne uderzenia, charakterystyczna harmonia wokalu - prawdziwy, niefarbowany grunge. W podobnym klimacie utrzymane jest jeszcze "Rojou no Kage". Niewątpliwie największa perła na płycie to "1999", które brzmi jak numer Rage Against the Machine. Warto zwrócić jeszcze uwagę na energiczne, koncertowe szlagiery - "Miss Rock & Roll", "Ame ni Utae ba", "Betty" i "Dead End". Aya nie radzi sobie niestety z balladami, czego przykładem są nudnawe "We." i tytułowe "Bahhdad Sky".
Choć wydana w XXI wieku, płyta posiada ten oldschoolowy posmak, którym do dzisiaj emanują albumy Peal Jam, Soundgarden czy Mother Love Bone. Zgoda, to absolutnie nie ten poziom, ale niesprawiedliwie jest przecież porównywać założycieli grunge'u z ich naśladowcami z drugiego końca świata. Aya na trzech wydanych przez siebie albumach wykonała kawał solidnej roboty - mam nadzieję, że "Baghdad Sky" nie jest zwieńczeniem jej muzycznej kariery.
Spis utworów:
- Blue Butterfly
- Nobody
- 1999
- Rojou no Kage
- We.
- Miss Rock & Roll
- Ame ni Utae ba
- Betty
- Dead End
- Baghdad Sky
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz