Funny Company to jedna z wielu kapel przełomu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, które zabłysły w Japonii na chwilę i szybko odeszły w zapomnienie. Grupa nagrała dwie płyty, obie utrzymane w tym samym, bluesrockowym stylu. Co interesujące, zespół praktycznie w ogóle nie eksperymentował - tworzył solidną, chwytliwą mieszankę rocka z bluesem bez żadnej domieszki psychodelii i progresji, tak charakterystycznych dla tych czasów.
Debiut Funny Company o tej samej nazwie to dziesięć gitarowych hitów. Muzyka tworzona przez Japończyków nie odbiegała od standardów brytyjskiej, bluesowej inwazji, ale posiadała serce i charakter, często w znikomych ilościach występujące u pozostałych, odtwórczych przedstawicieli tego nurtu w Kraju Kwitnącej Wiśni. Standardowy gitarowo-perkusyjny zestaw uzupełniali jedynie o partie klawiszy.
Kompozycje zazwyczaj zbliżone są do jednego z dwóch biegunów blues-rock. Muzyka Roberta Johnsona rozbrzmiewa przede wszystkim w "Bokumo Sonouchi", "Sweet Home Osaka" (refren!) i "Tsumetai Hitoni Sasageru". Bardziej rockowe oblicze zespół pokazuje natomiast w kapitalnym "Mahó No Kitai", utrzymanym w stylu rocka improwizowanego "Taikutsuwa Abukuni Natte", nieco punkowym "Muimina Sekai" i rockandrollowym "Kanojowa Matteiru". Największymi perłami na płycie są jednak wolniejsze, wręcz southernrockowe "Gogo Ichiji Chotto Sugi" oraz "Aru Onna".
"Funny Company" to jeden z tych albumów, które pokazały, że Japończycy w latach siedemdziesiątych nie mieli żadnych kompleksów. Podobnie jak Happy End, FC oparli się modzie na śpiewanie po angielsku, co nie przełożyło się jednak na ich komercyjny sukces. Płyta sprostała moim wysokim, bluesrockowym oczekiwaniom i stanowi jeden z najjaśniejszych muzycznych punktów tego okresu w Nipponie.
Debiut Funny Company o tej samej nazwie to dziesięć gitarowych hitów. Muzyka tworzona przez Japończyków nie odbiegała od standardów brytyjskiej, bluesowej inwazji, ale posiadała serce i charakter, często w znikomych ilościach występujące u pozostałych, odtwórczych przedstawicieli tego nurtu w Kraju Kwitnącej Wiśni. Standardowy gitarowo-perkusyjny zestaw uzupełniali jedynie o partie klawiszy.
Kompozycje zazwyczaj zbliżone są do jednego z dwóch biegunów blues-rock. Muzyka Roberta Johnsona rozbrzmiewa przede wszystkim w "Bokumo Sonouchi", "Sweet Home Osaka" (refren!) i "Tsumetai Hitoni Sasageru". Bardziej rockowe oblicze zespół pokazuje natomiast w kapitalnym "Mahó No Kitai", utrzymanym w stylu rocka improwizowanego "Taikutsuwa Abukuni Natte", nieco punkowym "Muimina Sekai" i rockandrollowym "Kanojowa Matteiru". Największymi perłami na płycie są jednak wolniejsze, wręcz southernrockowe "Gogo Ichiji Chotto Sugi" oraz "Aru Onna".
"Funny Company" to jeden z tych albumów, które pokazały, że Japończycy w latach siedemdziesiątych nie mieli żadnych kompleksów. Podobnie jak Happy End, FC oparli się modzie na śpiewanie po angielsku, co nie przełożyło się jednak na ich komercyjny sukces. Płyta sprostała moim wysokim, bluesrockowym oczekiwaniom i stanowi jeden z najjaśniejszych muzycznych punktów tego okresu w Nipponie.
Spis utworów:
- Mahó No Kitai
- Taikutsuwa Abukuni Natte
- Bokumo Sonouchi
- Ima Kokoni Bokuwa Iru
- Sweet Home Osaka
- Muimina Sekai
- Gogo Ichiji Chotto Sugi
- Tsumetai Hitoni Sasageru
- Kanojowa Matteiru
- Aru Onna
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz