Ostatni muzyczny tydzień był wyjątkowo smutny dla fanów grupy Motörhead. Po długiej chorobie zmarł były perkusista zespołu, Phil "Philthy Animal" Taylor, który brał udział w nagraniach największych przebojów macierzystej formacji, z "Ace of Spades" na czele. Żeby uczcić jego pamięć postanowiłem przedstawić Wam epkę dawno zapomnianej japońskiej grupy Zadkiel, która bez problemu mogłaby uchodzić za mroczniejszego brata Lemmy'ego i spółki.
Styl zespołu krąży wokół trash/heavy metalu, choć momentami ociera się także o black metal. Fascynacja tym ostatnim szybko jednak zniknęła, gdy muzycy po rozpadzie Zadkiela założyli trashowe Doom. Cztery niezbyt długie utwory znajdujące się na epce dobrze pokazują, na jakim etapie była japońska scena metalowa w połowie lat osiemdziesiątych - świetne pomysły i umiejętności techniczne sprawiały, że muzyka Japończyków brzmiała świeżo. Niestety, nasi wschodni bracia ciągle próbowali oswoić się z zachodnią, metalową stylistyką, co chyba nigdy całkowicie im się nie udało.
Otwierający zestawienie "Miss Satan" spokojnie mógłby wyjść spod ręki panów z Motörhead, gdyby akurat mieli gorszy dzień i chcieli mocniej niż zwykle wykrzyczeć swoją złość na wszystko dookoła. Energetyzująca sekcja rytmiczna, mocne solówki i zachrypnięty, przepity głos - "Miss Satan" to z pewnością najlepszy utwór na płycie. "Head Raver" i tytułowy "Hell's Bomber" idą już w stronę klasycznego trash metalu, co przejawia się jeszcze bardziej szaloną galopadą w głośnikach. Riffowe "No, It Isn't" trochę zwalnia, ale to wciąż heavymetalowa petarda.
Wielka szkoda, że Zadkiel rozpadł się tak szybko. Chętnie zobaczyłbym, w jakim kierunku ewoluowałby styl grupy (ciężki rock w stylu Motörhead, kojarząca się z Venomem mieszanka trashu i blacku, czy może heavy metal z gatunku Iron Maiden?). "Hell's Bomber" prezentuje ogromny potencjał zespołu, który pod postacią długogrającej płyty mógłby wynieść formację na piedestał japońskiego metalu. A tak, Zadkiel pozostanie jednym z setek zapomnianych zespołów, których czas miał nigdy nie nadejść.
Styl zespołu krąży wokół trash/heavy metalu, choć momentami ociera się także o black metal. Fascynacja tym ostatnim szybko jednak zniknęła, gdy muzycy po rozpadzie Zadkiela założyli trashowe Doom. Cztery niezbyt długie utwory znajdujące się na epce dobrze pokazują, na jakim etapie była japońska scena metalowa w połowie lat osiemdziesiątych - świetne pomysły i umiejętności techniczne sprawiały, że muzyka Japończyków brzmiała świeżo. Niestety, nasi wschodni bracia ciągle próbowali oswoić się z zachodnią, metalową stylistyką, co chyba nigdy całkowicie im się nie udało.
Otwierający zestawienie "Miss Satan" spokojnie mógłby wyjść spod ręki panów z Motörhead, gdyby akurat mieli gorszy dzień i chcieli mocniej niż zwykle wykrzyczeć swoją złość na wszystko dookoła. Energetyzująca sekcja rytmiczna, mocne solówki i zachrypnięty, przepity głos - "Miss Satan" to z pewnością najlepszy utwór na płycie. "Head Raver" i tytułowy "Hell's Bomber" idą już w stronę klasycznego trash metalu, co przejawia się jeszcze bardziej szaloną galopadą w głośnikach. Riffowe "No, It Isn't" trochę zwalnia, ale to wciąż heavymetalowa petarda.
Wielka szkoda, że Zadkiel rozpadł się tak szybko. Chętnie zobaczyłbym, w jakim kierunku ewoluowałby styl grupy (ciężki rock w stylu Motörhead, kojarząca się z Venomem mieszanka trashu i blacku, czy może heavy metal z gatunku Iron Maiden?). "Hell's Bomber" prezentuje ogromny potencjał zespołu, który pod postacią długogrającej płyty mógłby wynieść formację na piedestał japońskiego metalu. A tak, Zadkiel pozostanie jednym z setek zapomnianych zespołów, których czas miał nigdy nie nadejść.
Spis utworów:
- Miss Satan
- Head Raver
- Hell's Bomber
- No, It Isn't
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz